Recent egalitarian movements and parties in Europe (SYRIZA, PODEMOS, Front de Gauche, etc.), not to mention the Corbyn phenomenon in the UK, have radically put in doubt the reified association between populism and the extreme right in the European context. SYRIZA has been the first of these parties to signal this trend and to take power. In this paper, the Greek case is used to illustrate the basic theoretical premises, methodological orientations, conceptual innovations and analytical insights of a discursive approach to populism research. Thus special emphasis is given (1) to the architectonics of SYRIZA’s discourse; (2) to the role of crisis in its articulation; (3) to the po- larised language games influencing its trajectory. Accordingly, we explore (1) whether ‘the people’ functions as the main nodal point in SYRIZA’s discourse within an antagonistic representation of the political space; (2) to what extent crisis – as systemic dislocation – triggers and, simultaneously, – as perform- ative construction – is produced by populist discourse; (3) whether such construction takes place within a polarised political culture marked by the mutually established frontier between populist and anti-populist discourses. Our analysis encompasses both the performance of SYRIZA in opposition as well as it record in power.

A leitura da dissertação de mestrado de Enrique Carretero, Prostituição feminina na mélica e no jambo arcaicos: imagens e temas, é muito agradável, instigante e instrutiva. Bem escrita, documentada e argumentada, representa bem a excelência do autor, da orientadora e do próprio programa de pós-graduação em Letras Clássicas da Universidade de São Paulo. A produção de um corpus, apresentado no original grego e em tradução (pp. 97-103) constitui um útil instrumento de pesquisa colocado à disposição de estudiosos do mundo antigo, aos alunos e ao público em geral. A bibliografia consultada (pp. 93-96) é ampla e ultrapassa os confins das Letras Clássicas, ao incluir estudos arqueológicos, históricos e antropológicos, entre outros campos. A frequentação de estudos em variados idiomas, ao incluir o alemão, o inglês, o francês, o italiano e o castelhano, além do português, claro, permitiu que se entrecruzassem diversas escolas analíticas, em benefício da profundidade do estudo. Dentre os aspectos mais significativos e com potencial de inspirar a outros está sua recusa a aceitar dicotomias e distinções atemporais e absolutas entre as categorias porné (prostituta), hetera (companheira) e pallaké (concubina) (p. 10), para privilegiar uma oposição entre a vulnerabilidade (p.10) dessas que frequentavam a ágora (p.12) e a mulher da elite, da casa aristocrática (p.12). O bom uso da Arqueologia (p.13 em diante), inclui o estudo tanto de estruturas (p.16), do edifício Z, interpretado como um bordel ou prostíbulo (p.35) (porneîon) no Kerameikos (p.33), como dos vasos decorados (pp. 18-28), dos astrágaloi (p.49). As teses defendidas na dissertação podem ser resumidas a:

Proyecto que nace con la necesidad de recordar lo mucho que ha aportado la Hélade tanto en la literatura española como en la hispanoamericana, deudoras ambas de la tradición clásica, no sólo desde la intrínseca unidad que se crea entre mito y literatura, sino desde la filosofía clásica y la producción poética y narrativa en general.

El objetivo del presente trabajo consiste en encontrar la relación entre la temática de la hospitalidad como valor fundamental en relación con la identidad del hombre, en el marco de
la obra La Odisea, de Homero.

Palabras clave: hospitalidad, liturgia, identidad, Odisea, persona

Prefazione: Italo Garzia - Paolo Nello - Sergio Romano - Ioannis Stefanidis

Il racconto di Emanuele Grazzi, Ambasciatore d‘Italia ad Atene dal 1939 al 1940, narra dell’anno in cui la politica del regime fascista perse definitivamente ogni contatto della realtà nel tentativo, vano, di cercare di rispondere nei fatti alla fulminea e devastante avanzata tedesca in Europa, cercando così, nella convinzione di una vittoria certa, di potersi sedere con dignità al tavolo dei vincitori. Il primo passo di questo sconsiderato cammino fu la vicenda greca, iniziata con auspici di rinnovata amicizia dopo non facili precedenti seguiti alla prima guerra mondiale e terminata con il fatidico ultimatum del 28 ottobre 1940 che il Grazzi, alle 3 del mattino, consegnò a Metaxàs. E’ il racconto di quanto la politica italiana avesse perso i riferimenti con la realtà, il racconto di come una certa ignorante spavalderia abbia calpestato l’evidenza per gettarsi, incoscientemente, nel momento sbagliato, in un conflitto contro una Grecia che invece, in questo frangente, ritrovò compattezza, spirito e vigore, tanto da ricacciare l’italiano invasore oltre confine.  Grazzi ne racconta  tutti i precedenti, vissuti da protagonista attonito,  spesso inconsapevole, costretto a rincorrere direttive che non giungevano da Roma o tentando di giustificare azioni maldestre e cercando, nel frattempo, di servire al meglio quello Stato che vedeva con grande pena, in mano  all’impreparazione e all’improvvisazione.

Η διήγηση του Emanuele Grazzi, Πρέσβη της Ιταλίας στην Αθήνα από το 1939 έως το 1940, περιγράφει τη χρονική περίοδο στη διάρκεια της οποίας η πολιτική του φασιστικού καθεστώτος έχασε οριστικά κάθε επαφή με την πραγματικότητα στη μάταιη προσπάθεια να απαντήσει έμπρακτα στην αστραπιαία και καταστροφική γερμανική προέλαση στην Ευρώπη. Πεπεισμένη για τη βέβαιη νίκη του Άξονα, η Ρώμη έλπιζε ότι με τον τρόπο αυτό θα κατόρθωσε να καθίσει με αξιοπρέπεια στο τραπέζι των νικητών.

Το πρώτο βήμα αυτής της απονενοημένης πορείας ήταν η ελληνική περιπέτεια, η οποία ξεκίνησε με την ελπιδοφόρο προοπτική μιας ανανεωμένης φιλίας έπειτα από δυσχερείς ανάλογες προσπάθειες που είχαν ακολουθήσει τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, για να καταλήξει με το μοιραίο τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου του 1940, το οποίο ο Grazzi παρέδωσε στις 3 το πρωί στον Μεταξά. Είναι η εξιστόρηση του πώς η ιταλική πολιτική είχε χάσει επαφή με την πραγματικότητα, είναι η αφήγηση του πώς μια αδαής αλαζονεία είχε ποδοπατήσει το προφανές προκειμένου να αποδυθεί ασυνείδητα, τη λανθασμένη στιγμή, σε έναν πόλεμο εναντίον μιας Ελλάδας που εκείνη την περίοδο, μπροστά στην αντιξοότητα, ξαναέβρισκε την ενότητά της, την ψυχή και το σθένος της, ώστε να καταδιώξει τον Ιταλό εισβολέα πέρα από τα σύνορα.

Ο Grazzi αφηγείται όλα όσα είχαν προηγηθεί,  με το βλέμμα του πρωταγωνιστή, κατάπληκτος, συχνά ανενημέρωτος, αναγκασμένος να αναζητά οδηγίες που δεν έρχονταν από τη Ρώμη ή επιχειρώντας να δικαιολογήσει αδέξιες πράξεις,  και να προσπαθεί ταυτόχρονα να υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο εκείνο το Κράτος το οποίο έβλεπε, με μεγάλη του λύπη, να βρίσκεται υποχείριο μιας εξουσίας απροετοίμαστης και χωρίς σχεδιασμό.

Εμμανουέλε Γκράτσι
Γεννημένος στη Φλωρεντία στις 30 Μαΐου του 1891, πήρε το πτυχίο του στη Νομική στο Βασιλικό Πανεπιστήμιο της Πίζα το 1911. Διορίστηκε διπλωματικός ακόλουθος και στάλθηκε στην Τυνησία το 1912. Επέστρεψε στο Υπουργείο Εξωτερικών το 1913 και στη συνέχεια μετέβη στο Helsingfors,  πρώτα ως μέλος της Ιταλικής Αντιπροσωπείας και έπειτα ως επιτετραμμένος στην Οικονομική Διασυμμαχική Επιτροπή, το 1919. Μετά στάλθηκε στη Γερμανία, όπου υπηρέτησε ως εκτελών χρέη προξένου στο Προξενείο του Βερολίνου το 1920 και μετατέθηκε ως Πρόξενος στην Florianopolis της Βραζιλίας, το 1922. Το 1924 επέστρεψε στο Υπουργείο. Μετατέθηκε στην Τουλούζη το 1925 και το 1927 στη Νέα Υόρκη ως Γενικός Πρόξενος. Υπηρέτησε ως Επιτετραμμένος στη Γουατεμάλα μεταξύ 1932 και 1934, και εν συνεχεία επανήλθε στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου τοποθετήθηκε την υπηρεσία Τύπου και Προπαγάνδας. Διορίστηκε Γενικός Διευθυντής της Υπηρεσίας Ξένου Τύπου το 1935. Τον Απρίλιο του 1939 εστάλη στην Αθήνα ως Πρέσβης,  απ’ όπου επέστρεψε μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Το 1943 απεστάλη στο Βελιγράδι.  Αποχώρησε από το διπλωματικό σώμα στο τέλος του 1947.

Απεβίωσετο 1961.