While often caused by conflict, crises are treated by the EU as a phenomenon of their own. Contemporary EU crisis management represents a watering down of normative EU approaches to peace- building, reduced to a technical exercise with the limited ambition to contain spillover effects of crises. In theoretical terms this is a reversal, which tilts intervention towards EU security interests and avoids engagement with the root causes of the crises. This paper develops a novel crisis response typology derived from con- flict theory, which ranges from crisis management to crisis resolution and (critical) crisis transformation. By drawing on EU interventions in Libya, Mali and Ukraine, the paper demonstrates that basic crisis management approaches are pre-eminent in practice. More pro- mising innovations remain largely confined to the realms of dis- course and policy documentation.

Libya has been an important producer of crude oil since the 1960s. With a population of only six million and substantial annual oil revenues, amounting to $32 billion in 2010, Libya's potential is tremendous. However, during Gaddafi's 42 years in power, Gaddafi and his cronies reportedly plundered as much as $200 billion from the country that was deposited in bank accounts around the world. Since the fall of the Gaddafi regime in 2011, authorities have been trying to track and get access to these hidden funds. Libya's future depends on the capacity of the UN-backed government to ensure political stability and rebuild the economy. Libya's hidden wealth could provide an essential source of finance to support post-conflict reconstruction.

Aim: This survey was designed to first – collect information on the oral self‑care practices and self‑assessment of their dental condition among the dental students and second, to provide a recommendation (if required) to improve their oral health behavior.
Materials and Methods: The study design was a cross‑sectional survey using a self‑administered, structured, and close‑ended 25‑item questionnaire. Ninety‑five students completed the study. For the purpose of analysis, the data were divided into four groups according to their year of study. Descriptive statistics, including frequencies and percentages was calculated and the comparison between the groups was done using Chi‑square test.
Results: About 100% reported to have used the toothbrush and fluoridated toothpaste. 69.47% practiced toothbrushing twice daily, 64.21% preferred to use medium bristle toothbrush, 52.63% reported to have changed the toothbrush after 3 months; 30.52% stored the toothbrush in the toothbrush stand kept on the wash basin; About 50.52% reported to use the vertical method of toothbrushing; 49.47% brushed for more than 1 min duration; only, 14.73% used mouthwash regularly. Nearly 58.94% visited the dentist for dental problems and 37.89% as a part of routine check‑up. Sixty per cent reported to have a good overall dental health. Overall, intergroup comparison showed statistically significant difference with regards to toothbrush storage, toothbrushing technique, decision to buy the toothbrush, rating the cleanliness of the mouth and visit to the dentist.
Conclusion: The oral self‑care practices followed by the dental students are not up to the mark. They require training and motivation to self‑implement the preventive dentistry measure that they study at the dental school.

Ansar al-Sharia in Libya (ASL) is one of the most powerful jihadi groups in Libya and it might, in fact, represent a more significant long-term threat than IS' provinces in Libya. However, there are few recent studies of ASL, so exactly what kind of threat the group poses has not been adequately understood. After examining the group's evolution, ideology, strategy and violent activities, we find that ASL is, and most likely will remain, more of a local and regional threat than a global one. The group still poses a significant threat to Western interests, as it has carried out attacks against Western targets in Libya, has close ties to al-Qaida, and operates training camps for international jihadis within its territory.

Following the ‘Arab Spring’ uprisings in the Middle East and North Africa, many had high hopes not only for democratization but also for transitional justice to address the myriad abuses that had taken place in the region, both during the uprisings and for decades prior to them. Despite these hopes, most of the transitions in the region have stalled, along with the possibility of transitional justice. This volume is the first to look at this process and brings together leading experts in the fields of human rights and transitional justice, and in the history, politics and justice systems of countries such as Egypt, Tunisia, Libya, Algeria, Bahrain and Morocco. While these countries have diverse histories, political institutions, and experiences with accountability, most have experienced non-transition, stalled transition, or political manipulation of transitional justice measures, highlighting the limits of such mechanisms. These studies should inform reflection not only on the role of transitional justice in the region, but also on challenges to its operation more generally.

Όπως έχουμε ήδη δημοσιεύσει στο παρελθόν η φάση κατασκευής των ενεργειακών οδεύσεων διασύνδεσης Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας αλλά και η έναρξη των σεισμικών ερευνών στην περιοχή νοτίως της Κρήτης δύναται να ορίσει χρονικώς και γεωγραφικώς μια περίοδο εντονοτέρων τριβών με την γείτονα Τουρκία. Εις επίρρωσιν των ανωτέρω, η πρόσφατη παράνομη αλλά και αδιευκρινίστου, τυπικώς, νομικής υποστάσεως «συμφωνία» μεταξύ Λιβύης – Τουρκίας, υπογράφεται και «επικυρούται» σε μία περίοδο χαρακτηριζόμενη από τα κάτωθι χρονικά στιγμιότυπα (τα κυριότερα):
Σεπτέμβριος 2019: Η διαδικασία αδειοδoτήσεως σεισμικών ερευ-
νών στην περιοχή του Ιονίου και της Κρήτης από την Ελληνική Βου-
λή ολοκληρώνεται.
Οκτώβριος 2019: Το γεωτρητικό πλοίο Yavuz ενεργεί, παρά τα τε-
χνικά προβλήματα που συνήντησε, εργασίες εντός του βυθοτεμαχίου
7, ανήκοντος στην κυπριακή ΑΟΖ.
Δεκέμβριος 2019: Η Τουρκία καταθέτει συντεταγμένες υφαλοκρη-
πίδας με τη Λιβύη στον ΟΗΕ.
Δεκέμβριος 2019: Η Ελλάδα βιαζομένη από την δυναμική των
τουρκικών προσπαθειών δημιουργίας παρανόμων τετελεσμένων προ-
χωρά σε συναντήσεις με την Αίγυπτο και την Ιταλία για τον καθορι-
σμό της ΑΟΖ αντιδρώντας στη συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης. (Δεν έχει
εισέτι πρωτοκολληθεί, αλλά αναμένεται η πρωτοκόλλησή του, μάλλον
περί τον μήνα Μάρτιο 2020).

    Ιανουάριος 2020: Η Τριμερής Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ υπογράφουν το σύμφωνο συνεργασίας για την κατασκευή του αγωγού EastMed
    Μάιος 2018: Η Exxon Mobil ολοκληρώνει τις προκαταρκτικές μελέτες για γεώτρηση στο βυθοτεμάχιο 10 της Κυπριακής Δημοκρατίας
    Οκτώβριος 2018: Έναρξη σεισμικών ερευνών από το τουρκικό σεισμογραφικό πλοίο BARBAROS
    Νοέμβριος 2018: Το γεωτρύπανο Stena Icemax ξεκινά γεώτρηση στο βυθοτεμάχιο 10 της Κυπριακής Δημοκρατίας για λογαριασμό της ΕΧΧΟΝ ΜΟΒΙL
    Απρίλιος 2019: Με επίσημη επιστολή της στην Κυπριακή Δημοκρατία, η Exxon Mobil επισημοποίησε τα δεδομένα για το κοίτασμα «Γλαύκος» με την ανακάλυψη των 5 έως 8 τρισεκατομμυρίων κυβικών ποδών, ενώ επιβεβαίωσε και το γεγονός ότι θα πραγματοποιήσει επιβεβαιωτική γεώτρηση.

Από τα παραπάνω καταγεγραμμένα γεγονότα είναι προφανές ότι μέσα σε ένα διάστημα 21ός μηνών επεχειρήθη η κλιμάκωση της εντάσεως στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Διάστημα, κατά την διάρκεια του οποίου, η Τουρκία εισέβαλε στην ζώνη 120 χλμ μεταξύ Ταλ αλ Αμπιάντ - Ρας αλ Άϊν της Συρίας, κατέλαβε συριακά εδάφη υπό την προστασία, στήριξη και ανοχή της Ρωσίας, επιχείρησε παράνομες γεωτρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, κατάθεσε στον ΟΗΕ μία παράνομη αλλά επικίνδυνη συμφωνία (τη λέξη «επικίνδυνη» θα την εξηγήσουμε σε επόμενο κεφάλαιο) με την κυβέρνηση της Τριπόλεως της Λιβύης, σκοπούσα στον καθορισμό της μεταξύ των υφαλοκρηπίδας, ανεμείχθη με αποστολή τούρκων αξιωματικών των μυστικών υπηρεσιών της, με αποστολή μισθοφόρων ισλαμιστών μαχητών τρομοκρατικών ομάδων από την Συρία, με αποστολή όπλων και πυρομαχικών και βαρέως οπλισμoύ στις δυνάμεις των ισλαμιστών μισθοφόρων του κου Σάρατζ, παραβαίνοντας και την συμφωνία εκεχειρίας της προσφάτου «επιλεκτικώς συνεθημένης συναντήσεως του Βερολίνου» αλλά και το εμπάργκο το ορισθέν από την 1995/2011 απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ με την αποστολή τακτικών στρατευμάτων στη Λιβύη για την υποστήριξη της κυβερνήσεως της Τριπόλεως.