The main aim of this paper is to give information about şairnâmes and to introduce some unpublished şairnâmes which belong to mistrels from Van. We also mentioned works on şairnâme and the similarity between şairnâmes and tezkires. These works give information about their periods. We discussed minsterls from Van. Although the şairnâmes are less informative compared to the ones that were studeis before, these works shed light on various issues for their period. The fact that şairnâme of Aşık Ummani gives the names of the minstrels from Van, would shed light on minstrel poetry.

Şairler ve Öyküleri, 2024

Ünlü şairlerin öykülerinden oluşan bir derleme

Eğitim Ve İnsani Bilimler Dergisi: Teori Ve Uygulama, 2020

Journal of Turkish Studies, 2014

Different cases among people such as jealousy and hatred against opponents; bantering and sniping with friends in order to have a good time are perhaps as old as human history. Poets who have a special place among people due to the ability to write poems have revealed their thoughts and feelings mostly via poems. Thus, in Classical Turkish Literature different species such as ridicule, satire, jest, mülâtefe, wit, antithesis and tehzil have emerged. While poets use the ability to express thoughts and feelings as a weapon against people who aren't poets, they aim it the also to the poets who are their competitiors. In this case the response they get back has been in the form of poetry naturally. The response to sniping, wit, satire etc. via poetry being once again by poetry reveals the importance of literature in social and cultural life. In such kind of literary examples, contrary to common belief how much Divan poetry is intertwined with the life has been revealed once again In this article, poesy power by poets with each other by using language of poetry and jokes devoted to the quality of poem have been both classified and shared under subtitles. The samples classified under six headings have been put together as sub-headings in the form of their courses. The samples such as the rowing against personality, family and profession of the poet, both sides' not being poet or the quips that aren't in the form of poem are irrelevant. The orthography of the poems are typed as in the form of the sources they cited from and some of the letters of obscene expressions are remarked in full stop. Additionally poems are transferred to modern-day Turkish in form of prose and in these translations the obscene expressions are written by some missing letters.

Eskiyeni, 2006

Amil AfzalYeni Dönem Tatar Edebiyatının önde gelen isimlerinden birisidir. Özellikle mizahî, lirik, satirik şiirleriyle tanınmıştır. Eserleri genelde halk,toprak ve Tukay temalarından beslenir. Bu makalede Amil Afzal’ın kısa fakat zorlu şairlik yolu, çok yönlü bir şair oluşu, özellikle hicivlerinin keskinliği ve yoğunluğu bakımından Tatar Edebiyatında tek oluşu ve şairin “Tukaycılığı üzerinde durulmuştur. Bu konuyla ilgili olarak Sibgat Hekim: “Tukaycılık” ruhu yazarın eserlerine işlemiştir”, der. Şairin şiirlerinden de bazı örneklere yer verilerek sanatında ön plana çıkan özelliklere dikkat çekilmiştir. Hekim, Afzal’ın şiirlerinin insanda tekrar okuma isteği uyandırdığını, onların her okuyuşta insanda sanki yeni bir şey söylemek istiyormuş gibi bir his yarattığını belirtir, ona göre asıl şairlik de budur. Halk ve halkın yaşamı Afzal için ön planda olmuştur, halktan aldığı şiir yeteneği ile halka hizmet etmek tek amacıdır. Eserlerinde, kendi hisleri, iç dünyası, halkın yazgısıyla birleşir.

2023

Sairlerin Dilinden Ahır Dağı

ve sıkıntılı durumlara benzetilmiştir. Ayrıca metinlerden anlaşıldığı kadarı ile zindan, yer altında, çukurda, merdivenle veya ip sarkıtılarak inilip çıkılan bir yerdir ve içine deliler ve mahkumlar atılır. Bu zindana düşen mahkûmlar da buradan kurtulmak için evrâd çekerler. 2 Divan şairleri arasında bu kadar farklı anlamlarda kullanılan zindanın, mutasavvıf şairlerin şiirlerinde, yukarıda benzetilen unsurların yanında genel olarak üç ana kavram altında kullanıldığı görülür. Bu kavramlar; telmih ve teşbih yoluyla Kuran-ı Kerim'de geçen Hz. Yûsuf kıssası, iktibas yoluyla Hz. Muhammed'in "Dünya müminin zindanıdır." Hadis-i şerifi ve îhâm yoluyla da Eflatun'un mağara alegorisidir. Bunların dışında her şairin kendi şiir anlayışı içinde zindanı benzettiği unsurlar da vardır.

Öz Fars şiirinde mahlas hicri dördüncü yüzyıldan itibaren kullanılmaya başlanmıştır. Hicri üçüncü yüzyıldan sadece elli sekiz beyit kalmış ve bu beyitlerin içinde herhangi bir mahlas bulunmamaktadır. Mahlası şairin kendisi seçtiği gibi üstad kabul edilen bir şair tarafından da verilebilmektedir. Fars şairler genellikle mahlaslarını gazel veya kasidelerinin sonunda ifade etmişlerdir. Fars şiirinde mahlasları günümüze ulaşan ilk kişiler Rûdekî, Dakîkî, Kisâ'î Mervezî, Menûçihrî ve birçok hicri dört ve beşinci yüzyıl şairleridir. Moğol döneminden sonra aşamalı olarak mahlas gazelin sonunda yer almıştır. Mahlas seçerken tanıdık manalar ve mûsiki gibi etkenler göz önünde bulundurulmuştur. Mahlas mazmunları dönemin durumuna göre değişiklik göstermiştir. Moğolların İran'a saldırısı ve Fars şiirinin Hindistan'a girişinden sonra "Miskîn", "Gedâ", "Âvâre", "Mahzûn", "Huznî", "Hazîn" ve "Bînevâ" gibi mahlaslar revaç kazanmıştır. Fars edebiyatında birçok şair gerçek adıyla şöhret bulmasına rağmen mahlası adından daha meşhur olan bazı şairler de bulunmaktadır. Mahlaslar genellikle şairin karakterine, eğilimine ve dünya görüşüne uygun olarak seçilmiştir. Bu makalede meşhur Fars şairlerinin mahlasları ile Fars edebiyatında mahlasın şiirlerde nasıl yer aldığı ele alınmıştır.