Historiography began to move away from the traditional approach of focusing on major events or figures towards the end of the 20th century. With this shift, a new approach emerged that directed attention to the daily lives of ordinary individuals and local communities, bringing unseen social processes to light. This new perspective is known as microhistory, which involves an in-depth examination of the events in the life of a single person within a specific time period and small community, with the aim of understanding cultural and historical processes. One of the leading figures of this shift away from traditional history is undoubtedly Natalie Zemon Davis. Davis argued that by studying the lower layers of society and their ordinary lives, history could be viewed from a richer and different perspective. In her work *The Return of Martin Guerre*, Davis concretizes this perspective by focusing on the life of a peasant from 16thcentury France who committed identity theft. This article examines the critical importance of local individuals or events in understanding the social structure of the time, based on microhistorical historiography through *The Return of Martin Guerre*. The work goes beyond a simple case of identity theft to explore the lives of peasants and townspeople, the feudal system, religious beliefs, and the role of women. It also shows how society, through the return of Martin Guerre after his disappearance, approached individuals' identities and how those identities were questioned.

Osmanlı İmparatorluğu'ndan miras kalan geleneksel başlıklar, fes ve sarık hem dini kimliklerle ilişkilendirilmiş hem de toplumsal sınıfları belirleyen sembollerdi. Modern Türkiye için artık bu ayrımdan kurtulma vakti gelmişti. Nitekim 13 Kasım 1925' te Şapka Kanunu kabul edilerek modernleşme sürecinde önemli bir adım atıldı. Bu yasa, Türkiye'nin Cumhuriyet dönemi modernleşme çabalarının bir parçası olarak kabul edilir. Mustafa Kemal Atatürk'ün öncülüğünde, Türkiye'deki toplumsal yapıyı çağdaş bir yapıya dönüştürmek için bir dizi köklü reform gerçekleştirilmiştir. Şapka Kanunu da bu reformlardan biri olarak halkı Batılı normlara, özellikle Batı Avrupa'daki modern yaşam tarzına uyum sağlamaya teşvik etmiştir. Aynı zamanda, Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemlerinde egemen olan dini ve geleneksel simgelerden uzaklaşmak, Türk toplumunun sekülerleşmesine katkıda bulunmuştur. Yaptığım bu çalışmada Şapka Kanunu'nun modernleşmedeki rolü üzerinde durulacaktır. Şapka Kanunu, yalnızca bir giyim değişikliği değil, aynı zamanda bir kimlik dönüşümüdür. Kanun, Türk halkının modernleşme sürecinde, gelenekselden moderne geçişte bir sembol olarak kabul edilir. Bu adım, Atatürk'ün çağdaşlaşma ve Batılılaşma hedefleri doğrultusunda toplumsal yapıyı dönüştürme amacının bir parçasıydı.

ÖZET Hapis, ceza infaz sistemi olarak Osmanlı ceza hukukundaki yerini batılılaşma süreciyle birlikte aldığından, hapishaneler XIX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren yaygınlaşmaya başlamıştır. Başlangıçta fiziki ve sıhhi bakımdan uygun mekânlarda açılmadıklarından 1856 yılından 1917 yılına kadar aralıklarla çıkarılan nizamname ve yasalarla ıslah edilmeye çalışılmışlardır. XX. yüzyılın başlarında Muğla merkeziyle Marmaris, Köyceğiz, Fethiye, Milas ve Bodrum ilçelerinde yedi hapishane bulunuyordu. Bunların en büyüğü olan Bodrum Genel Hapishanesi, Bodrum Kalesi'nin 1895 yılında genel hapishaneye dönüştürülmesiyle hizmete açılmıştır. Kapasitesi büyük ve havadar olduğu için ülkenin diğer hapishanelerinden sürekli olarak hükümlü sevk edilmiştir. Hapishane ıslahatının Osmanlı Devleti'nin öncelikli gündemini oluşturmaması nedeniyle Muğla'daki hapishaneler için de yeterli ödenek ve personel ayrılmadığından XIX. yüzyılın ikinci yarısında başlatılan ıslah çalışmaları istenen düzeyde başarılı olamamış, insan sağlığına uygun olmayan koşullar cumhuriyet dönemine kadar devam etmiştir. • ANAHTAR KELİMELER Hapishane, Menteşe Sancağı, Bodrum Kalesi, Gardiyan, Mahkûm, Muğla. • ABSTRACT As a result of the westernization movement in the Ottoman legislation, prisons started to be more prevalent as of the second half of 19 th century. Initially, their physical and hygiene conditions were not very healthy but rehabilitation efforts were intermittently made through laws and regulations from 1856 to 1917. At the beginning of the 20 th century, there were seven prisons in Muğla city center and in its provinces; Marmaris, Köyceğiz, Fethiye, Milas and Bodrum. The biggest of all these was Bod-rum general-purpose prison, which was inaugurated, when the Bodrum castle was turned into a general-purposeprison in 1895. As it had a big capacity and it was airy, many inmates from different prisons across the country were continuously transferred here. As reform of prisons was not a priority for the Ottoman State, not enough financial support and personnel were allocated for the prisons of Muğla; hence, the reform movements started in the second half of.

Öz Osmanlı-Avustralya ilişkilerinin tarihi, Suriye ve Lübnan bölgelerinden Avustralya'ya yönelik göçlerin yoğunlaştığı XIX. yüzyılın ikinci yarısına kadar uzanmaktadır. Osmanlı Devleti ve Avustralya yerel hükümetleri, göçleri önlemeye çalışmışlarsa da ada ülkede yaygın olarak yapılan gezdiricilik mesleğinin göçmenlere çekici gelmesi ve servet edinme hayalleri girişimlerin başarılı olmasını engellemiştir. Osmanlı Devleti, Avustralya'daki tüccar ve vatandaşlarının hak ve hukuklarını koruyabilmek için bu ülkenin bazı şehirlerinde konsolosluklar açmıştır. Avustralya'da bulunan endemik hayvan ve bitki türleri Osmanlı devlet adamlarının ilgisini çektiği için Osmanlı ülkesine getirme girişimlerinde bulunmuşlardır. Avustralya'daki Osmanlı yerleşimciler ve tüccarlar Balkan ve I. Dünya Savaşı yıllarında Osmanlı Devleti'ne nakdi yardım göndermişlerdir. I. Dünya Savaşı'nda Anzak birlikleri içinde yer alan Avustralyalı askerlerin Gelibolu'daki serüveni, savaş sonrası ilişkileri de olumlu etkilemiş, Avustralyalı devlet adamlarıyla asker ailelerinin Gelibolu'daki anıt mezarları ziyaretleri iki ülke ilişkilerinin Cumhuriyet döneminde de artarak gelişmesini sağlamıştır. Bu çalışmada, Osmanlı-Avustralya ilişkilerinin ortaya çıkış, gelişme ve cumhuriyet dönemine uzanan süreci incelenmeye çalışılmıştır. •

Öz Türkiye-İsveç ilişkilerinin geçmişi XVII. Yüzyıla kadar uzanmaktadır. XVIII. ve XIX. Yüzyılda Osmanlı Devleti ile imzalanan dostluk, ticaret ve savunma antlaşmalarıyla XX. Yüzyıla kadar süregelen ilişkiler, Türkiye Cumhuriyeti'nin kurulmasıyla birlikte tam bağımsızlık, barış, ulusal egemenliğe saygı ve tam karşılıklılık ilkeleri doğrultusunda yeni bir boyut kazanmıştır. Milli Mücadele'den hemen sonra iki ülke arasında kurulan diplomatik ilişkilerin ardından 1924 yılından itibaren Dostluk ve Modüs Vivendi Antlaşmaları imzalanmış, teknik ve ticari işbirliği başlatılmıştır. 1925 yılında İsveç'e eğitim amacıyla uzman ve teknik eleman gönderilmiş, 1927 yılında Ereğli Limanı ve demiryolu, Fevzipaşa-Diyarbakır, Irmak-Filyos demiryolu hatlarıyla Mersin Limanı inşasının ihaleleri İsveç firmalarına verilmiştir. 4 Şubat 1928 tarihinde imzalanan Ticaret ve Seyr-i Sefain Antlaşması'nın ardından iki ülkenin ekonomik, siyasi ve ticari ilişkilerindeki artış hızlanmıştır. Bu çalışmada, Türkiye Cumhuriyeti'nin ilk yıllarında Türkiye ile İsveç arasındaki ilişkilerin siyasi, ekonomik ve teknik işbirliği boyutu incelenecektir. • Abstract The history of Turkish-Sweden relationships dates back to the 17th century. In the 18th and 19th centuries, many solidarity, commercial and defense treaties were signed between the two countries and thus healthy relationships were continued up to the 20th century. With the foundation of the Turkish Republic in this century, these relationships gained a new dimension under the direction of the principles of complete sovereignty, peace, respect to national independence and complete reciprocity. Following the National Struggle, diplomatic relations were established between the two countries, and from 1924 onwards, Friendship and Modus Vivendi Treaties were signed and technical and commercial cooperation was initiated. In 1925, specialist and technical personnel were

Özet Muğla bölgesinde Osmanlı döneminden itibaren işletilmekte olan krom, zımpara, manganez, simli kurşun, bakır, demir, kalay, kurşun gibi madenlerin imtiyaz, devir ve ferağ işlemleri Atatürk döneminde de devam etmiştir. Ancak, ulusal çıkarlara uygun davranmayan, yasal süresi içinde yönetici atamayan, imtiyaz sahibinin resmi ikametgâhını bildirmeyen ve üretime başlamayan işletmelerin imtiyazları iptal edilmiştir. Madenler, Amerikan, İngiliz, Alman ve İtalyan uyruklu kişi ve şirketlerin yanı sıra sayıları az da olsa Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları tarafından işletilmiştir. Osmanlı madenciliğinde olduğu gibi işletme hakkının yüksek fiyatlardan ikinci, üçüncü kişilere satılarak devri uygulaması da sıklıkla görülmüştür. Alınmakta olan vergilere ilave olarak Fethiye, Köyceğiz, Gökova ve Güllük iskelelerine yakın maden işletmelerinden üretim üzerinden %10'luk ek vergi alınmıştır. • Abstract In Muğla region, royalty, takeover and conveyance operations of the chrome, emery silvery lead, manganese, copper, iron, tin and lead mines operated by Ottoman state continued during Atatürk era. However, royalties of the mine organizations not functioning in line with national interests, not appointing a director within a legal period, not notifying their registered address and not starting production were abolished. The mines were operated mostly by foreign nationalities, such as American, English, German and Italian and there were few organizations operated by people with Turkish nationality. As in Ottoman era, operation royalties were sold to second or third parties at high prices during this period. In addition to taxes normally taken, 10% additional tax over production was imposed to mines operated near Fethiye, Köyceğiz, Gökova and Güllük ports.

ÖZET Türkiye'de Milli Mücadele'nin ardından ülkenin doğal zenginlik kaynağını oluşturan bitki ve ormanların biyo-çeşitliliğini korumaya yönelik politikalar izlenmeye başlanmıştır. 1923 yılında tarım ürünlerine zarar veren çekirgelerle mücadele çalışmaları başlatılmış, pamuk tohumlarına, portakal, elma, üzüm ve zeytin gibi zirai bitkilere zarar veren böceklerle mücadele için yurt dışından ilaç ve malzeme satın alınmıştır. Karadeniz ve Marmara Bölgelerindeki çamlarda görülen zararlı haşerelere karşı da önlemler alınmıştır. 1933 yılında " Bitkileri Kontrol ve Temizleme Kurumları " yasası çıkarılmış, 1935 yılında fillokseraya karşı alınacak önlemlere ilişkin uluslar arası sözleşme kabul edilmiştir. 5 Ocak 1936 tarihinde çıkarılan " Bitkileri Hastalık ve Zararlı Böceklerden Koruma Kanunu " ile Türkiye'ye giren veya Türkiye'den çıkarılan bitkilere yapılacak işlemler, bitki koruma yöntemleri ve uygulanacak cezalar belirlenmiştir. ABSTRACT Following the National Struggle in Turkey, policies aiming to protect the plants and forests that constitute the natural richness of the country started to be pursued. In 1923, fight against the grasshoppers destroying the crops started. Pesticides and equipment were purchased from foreign countries to fight insects destroying crops such as cottonseeds, orange, apple, grape, and olive. Some precautions were also taken to eliminate the insects harming the pine trees in Black Sea and Marmara regions. In 1933, " Plant Control and Clearing Institutions " law was passed. In 1935, international agreement stipulating the measures to be taken against Phylloxera sp was signed. With the passing of " Protection Plants against Diseases and Harmful Insects " law on 5 January 1936, the procedures to be followed while exporting and importing plants, plant protection methods and penalties to be incurred were determined.

ÖZET Balkan, I. Dünya ve Kurtuluş savaşlarının olağanüstü zor koşulları karşısında milyonlarca insanını ve hesap edilemeyecek büyüklükteki ekonomik değerlerini kaybeden Türk Ulusu, Milli Mücadele'nin sonunda çoğu savaş sakatı ve niteliksiz 11,5 milyon nüfus, %50 azalarak 17 milyona gerilemiş toplam hayvan varlığı, %10'lara ulaşamayan okuryazarlık oranı, bölgelere göre %25'lere yaklaşan bulaşıcı ve salgın hastalıktan insan ölümleriyle karşı karşıya kalmıştı. Bu nedenle Atatürk önderliğinde kurulan yeni Türkiye'de Cumhuriyetin ilanının hemen ardından ekonomik, sosyal, kültürel ve sınaî alanlarda kalkınma seferberliği başlatılmıştır. Seferberliğin başlatıldığı sektörlerden biri de hayvancılık idi. Atatürk döneminde izlenen hayvancılık politikasının esaslarını, bulaşıcı hayvan hastalıklarıyla mücadele, hayvan ıslahı, çoğaltılması ve geliştirilmesi oluşturmuştur. Hastalıklarla mücadele edebilmek için serum ve aşı üretim istasyonları kurularak hayvanlar aşılanmış, koruma ve fenni muayene amacıyla tahaffuzhaneler ve laboratuarlar inşa edilmiş, yurt dışından veterinerlik tıbbıyla ilgili alet ve cihazlar getirilmiştir. Hayvancılığın geliştirilmesi için uygulanan teşvik politikaları kapsamında, hayvan sergileri ve yarışlar düzenlenmiş, kaliteli hayvan yetiştirenlere ödüller verilmiş, kredi ve finansman desteği sağlanmıştır. Hayvan ıslah ve çoğaltılması amacıyla ülkenin çeşitli merkezlerinde haralar, damızlık depoları, inekhaneler, ağıllar ve çiftlikler kurulmuştur. Hastalıklarla mücadelede, ıslah ve çoğaltım çalışmalarında ülkede görevlendirilen yabancı uzmanların bilgi ve deneyimlerinden yararlanılmıştır. İzlenen başarılı politikalar sayesinde 1938 yılında hastalık vaka sayısı büyük ölçüde azalmış, ülkenin toplam hayvan varlığı Milli Mücadele yıllarındaki hayvan varlığının 2,5 katına ulaşmış, hayvan ve hayvan ürünleri ihracatından elde edilen gelir de aynı düzeyde artmıştır. ABSTRACT The Turkish nation losing its millions of citizens and economic values as a result of Balkan wars, 1 st World War and Independence War ended up with 11.5 million citizens from 17 million before these wars, and lost most of its cattle population and had to struggle with infectious diseases and low literacy ratio (nearly 10%). Hence, immediately after the foundation of the Turkish Republic by Atatürk, economic, social, cultural and industrial development movements were initiated. One of the sectors where such movements were observed was animal husbandry. The basic principles of the animal husbandry policies followed in Atatürk era were fighting against infectious animal diseases, animal improvement and breeding. In fight against the diseases, stations where the animals were given injections were established and for the purposes of protection and treatment, clinics and laboratories were founded and veterinary equipment and tools were imported. Within the framework of the incentive policies applied at that time, animal displays and competitions were held, prizes were given to those raising good and quality animals.

During the Tripoli War between 1911-1912, Ottoman Empire and Italy declared that the weapons' military supplies and the materials serving to the armanent at the sea and on land by both sides would be accepted as illegal. Therefore, they seized upon the enemy and the neutral country ships carrying these materials.The Ottoman Empire established the Sea Booty Courts in order to supervise the legality of these seizures and to judge and to decide about the seized ships and their goods.