Papers by Thrassy Marketos PhD
The region of Eastern Mediterranean (EM), a
meeting point of East and West, of North and
South, o... more The region of Eastern Mediterranean (EM), a
meeting point of East and West, of North and
South, of the three major monotheistic world
religions included, constitutes in geopolitical
terms a specific subsystem per se. At the
crossroads of three continents, Europe, Asia,
and Africa, the geopolitics of EM does not
involve only regional actors but also actors
placed along antagonistic concentric circles:
the United States, the Russian Federation and
the European Union. The region is also at the
apex of two important geostrategic triangles,
formed in the North and North-East with the
Black Sea and the Caspian Sea, and in the
South and South-East with the Middle East
and the Persian Gulf1
.
From 2008 onwards, the security and political
order in this subsystem, existing since the
onset of the Cold War, collapsed, due to the
deterioration in relations between the USA's
two most capable regional allies, Turkey and
Israel and the continuing fallout of the Arab
Spring. It's been replaced by a widening civil
war in Syria and a geopolitical rivalry among
Turkey, Israel, Cyprus and Greece and
between Western countries and the
emboldened powers of Russia and Iran.
In the meanwhile, the EU-Cyprus-GreeceIsrael
energy cooperation was strengthened by
Europe's interest in the diversification of
routes and sources of gas supplies (EU Second
Strategic Energy Review, 2008) and the
promotion of the Southern Gas Corridor
Strategy (SGC). This strategy, was mostly
triggered by the worsening Russia-Ukraine
relationship in 2006-2009 and the Kremlin's
decision to annex Crimea, legally making part
of Ukraine (early 2014).
T h i s p a p e r e x a m i n e s R u s s i a ' s C e n t r a l A s i a n p o l i c y i n t h e c... more T h i s p a p e r e x a m i n e s R u s s i a ' s C e n t r a l A s i a n p o l i c y i n t h e c o n t e x t o f t h e c o n t i n u e d I r a n i a n – A m e r i c a n c o n f r o n t a t i o n w h i c h a f f e c t s C e n t r a l A s i a n g e o p o l i t i c s a n d t h e E u r a s i a n a p p r o a c h d o m i n a t i n g R u s s i a ' s f o r e i g n p o l i c y (w h i c h p r e s u p p o s e s R u s s i a-I r a n p a r t n e r s h i p i n C e n t r a l A s i a). I t i s a b s o l u t e l y c l e a r t h a t t h e n a t u r e , c o n t e n t , a n d p a c e o f R u s s i a ' s i n v o l v e m e n t i n t h e r e g i o n , a s w e l l a s c o o p e r a t i o n b e t w e e n t h e t w o c o u n t r i e s , d i r e c t l y d e p e n d o n t h e s t a t e a n d l e v e l o f I r a n i a n – A m e r i c a n r e l a t i o n s. I n f a c t , I r a n ' s g e o s t r a t e g i c a l l y k e y l o c a t i o n i n t h e v e r y c e n t e r o f t h e e m e r g i n g E u r a s i a n n e t w o r k o f t r a n s p o r t a t i o n a n d p i p e l i n e r o u t s o r i g i n a t i n g i n C e n t r a l A s i a i s t h e m a i n a t t r a c t i o n. A n y c o u n t r y , b e i t t h e U n i t e d S t a t e s o r t h e R u s s i a n F e d e r a t i o n , t h a t c a n d r a w I r a n i n t o i t s s p h e r e o f i n f l u e n c e w i l l s i m u l t a n e o u s l y a c q u i r e c o n t r o l o v e r t h e e n e r g y r e s o u r c e s a n d t r a n s p o r t a t i o n c o r r i d o r s o f t h e M i d d l e E a s t , C a u c a s u s , a n d C e n t r a l A s i a. T h i s w i l l m e a n g l o b a l s u p e r i o r i t y i n t h e n e w s y s t e m o f i n t e r n a t i o n a l r e l a t i o n s. K e y w o r d s : I r a n , C a s p i a n S e a e n e r g y r e s o u r c e s t r a n s p o r t a t i o n r o u t e s , U n i t e d S t a t e s o f A m e r i c a , E u r o p e , R u s s i a , a n d C h i n a. 2
Iran, a Caspian and Persian Gulf country, which owns the world's second largest natural gas reser... more Iran, a Caspian and Persian Gulf country, which owns the world's second largest natural gas reserves after Russia, has the potential to become EU's sixth gas corridor. Most important; the essence of the Iranian foreign policy lies in the formation of a multi-polar world order under the aegis of the United Nations, in which Iran and the other Islamic countries will represent one of the poles. Similar strategic aspirations characterize long-term EU understanding of what should be the foundations of the international system in the new global order era. Furthermore, while the Caspian and Central Asia regions are considered by Teheran as a continuation of the Persian Gulf region –a vitally important zone of the Iranian economic interests, the same regions are of paramount importance for the EU to achieve much needed energy supply sources diversification and lowering of energy dependence on Russian hydrocarbons. In that sense, an outstanding and highly prospective meeting of interests can be observed between EU and Iran. Hopes have been gaining much impetus since Iran and the P5+1 (the US, UK, France, Russia, China + Germany) reached a nuclear deal on July 14th 2015 which paved the way for the elimination of sanctions on Iran including a gas import ban by the EU. Regarding the pipeline option, Iran may need to construct a $6 billion crosscountry pipeline towards Turkey's borders in order to realize its export plan to the EU. Iran is also evaluating the option of joining to TANAP and TAP pipeline projects, which aim to transit 16 bcm/a of Azerbaijani gas to Turkey and the EU by 2021 in first stage. But, it is not clear how much Iranian gas could be delivered to EU by TANAP and TAP pipelines considering that their capacity is 30 bcm/a and 20 bcm/a respectively. The 7 billion dollars 'Iranian-European pipeline' or 'Persian pipeline' project (ITE) –a deal signed in 2008 between a Turkish firm Som Petrol and NIGEC-, 5.000 km long, is supposed to transfer 35 bcm/a of Iranian natural gas through Turkey, Greece, Italy and to the rest of Europe. It is not clear yet whether the TANAP and TAP pipelines will be part of the 'Persian pipeline' or a parallel independent pipeline system will be build. Overall, the breakthrough of Iranian gas exports are about to begin, but not earlier than 2020, due to the lack of appropriate infrastructure and high domestic consumption. However, it will need to compete with new Azeri, Russian and even Kurdish gas to access export capacity within and out of Turkey. This will need in first place an agreement between Teheran and Ankara for establishing a transit regime through Turkey. What is problematic for the Iranian side, is that Turkey wants to act as a trade partner, re-exporting or selling gas on to Europe (1). In this framework, although Turkey seems the most rational route for Iran gas to reach European markets, this seems unlikely for three main reasons: 1. Turkey-Iran bilateral relations: Although Iran is dependent on Turkey for its gas exports, the Tabriz-Ankara gas pipeline is a vital element for Turkey to balance its dangerous dependence on Russia. Therefore, this economic interdependence gives only an inefficient bargaining power against Iran. However, if Iran gas flows to Europe through Turkey, this will provide Ankara with a strong bargaining chip against Teheran. Naturally, Iran should not be expected to empower Turkey against itself unconditionally.
As the struggle between Russia and the West in Syria deepens, the EU is beginning to reconsider i... more As the struggle between Russia and the West in Syria deepens, the EU is beginning to reconsider its options vis-a-vis weakening Russia's near monopoly in the European gas market.
In the context of the changing international environment and the common Iranian - EU multi-polar world system geostrategic vision, Iran's role in delivering gas to Europe represents a potential alternative in the diversification of the European energy sector, in particular after the July 2015 agreement to curb Teheran's nuclear activity resulted in the international sanctions relief.
Iran is seeking to bring more foreign companies into its energy sector, which according to recent BP's statistics has risen to the world's first-largest natural gas reserves (33.6 trillion cubic meters). The instability in the Middle East, especially in Iraq and Syria, and the scheduled pipelines of the TANAP, TAP, IAP, IGB and IBR projects, constituting the EU-proposed Southern Gas Corridor, seem to be increasing the significance of the Turkish route for the diversion of Iranian gas to European markets. But will this concept alleviate the energy security geopolitical burden of the EU, or would it just replace it with an over dependence on Turkey? The author suggests an alternative of Iranian (possibly also Kazakh and Turkmen) LNG exported to EU through the Persian Gulf. And, if this is the case, what could be the role of existing and planned regasification terminals in the Eastern Mediterranean region?
This paper aspires to shed light in the ongoing geostrategic battle in the western Eurasian region between United States and Russia for the price of EU and China energy security amidst the redrawing international scenery in the Middle East region.
Keywords: Energy security, European Union, Iran, Russia, Turkey, Azerbaijan, United States, Kurds, Syria, Saudi Arabia, Qatar.
As the struggle between Russia and the West in Syria deepens, the EU is beginning to reconsider i... more As the struggle between Russia and the West in Syria deepens, the EU is beginning to reconsider its options vis-a-vis weakening Russia's near monopoly in the European gas market.
In the context of the changing international environment and the common Iranian - EU multi-polar world system geostrategic vision, Iran's role in delivering gas to Europe represents a potential alternative in the diversification of the European energy sector, in particular after the July 2015 agreement to curb Teheran's nuclear activity resulted in the international sanctions relief.
Iran is seeking to bring more foreign companies into its energy sector, which according to recent BP's statistics has risen to the world's first-largest natural gas reserves (33.6 trillion cubic meters). The instability in the Middle East, especially in Iraq and Syria, and the scheduled pipelines of the TANAP, TAP, IAP, IGB and IBR projects, constituting the EU-proposed Southern Gas Corridor, seem to be increasing the significance of the Turkish route for the diversion of Iranian gas to European markets. But will this concept alleviate the energy security geopolitical burden of the EU, or would it just replace it with an over dependence on Turkey? The author suggests an alternative of Iranian (possibly also Kazakh and Turkmen) LNG exported to EU through the Persian Gulf. And, if this is the case, what could be the role of existing and planned regasification terminals in the Eastern Mediterranean region?
This paper aspires to shed light in the ongoing geostrategic battle in the western Eurasian region between United States and Russia for the price of EU and China energy security amidst the redrawing international scenery in the Middle East region.
Keywords: Energy security, European Union, Iran, Russia, Turkey, Azerbaijan, United States, Kurds, Syria, Saudi Arabia, Qatar.
Η ανάδυση των τουρκικών σχεδίων για την κατασκευή αγωγών καυσίμων που θα τροφοδοτούν την Ευρώπη δ... more Η ανάδυση των τουρκικών σχεδίων για την κατασκευή αγωγών καυσίμων που θα τροφοδοτούν την Ευρώπη δημιουργεί τον κίνδυνο για την ΕΕ να αντικαταστήσει τα προβλήματα που της δημιουργεί η ρωσική πολιτική με εκείνα που θα της δημιουργεί η τουρκική πολιτική.
Αυτό το άρθρο βασίζεται στο δόγμα της νέο-ρεαλιστικής σχολής των Διεθνών Σχέσεων και φιλοδοξεί να... more Αυτό το άρθρο βασίζεται στο δόγμα της νέο-ρεαλιστικής σχολής των Διεθνών Σχέσεων και φιλοδοξεί να ρίξει φως στη συνεχιζόμενη γεωστρατηγικού χαρακτήρα μάχη στη περιοχή της δυτικής Ευρασίας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας για το κολοσσιαίας σημασίας έπαθλο της ενεργειακής ασφάλειας της ΕΕ και της Κίνας, η οποία διεξάγεται στο θολό τοπίο διεθνών σχέσεων της Μέσης Ανατολής όπου διαφαίνεται πιθανή έως και επαναχάραξη κρατικών ορίων.
Καθώς η μάχη μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης στην Ουκρανία αποκτά «ψυχροπολεμικά» χαρακτηριστικά, η ΕΕ έχει αρχίσει να επανεξετάσει τις επιλογές της με στόχο την αποδυνάμωση της σχεδόν μονοπωλιακής θέσης της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου. Εξάλλου, στο πλαίσιο ενός ραγδαίως μεταβαλλόμενου διεθνούς περιβάλλοντος, ο ρόλος του Ιράν στην παροχή φυσικού αερίου προς την Ευρώπη αντιπροσωπεύει μια πιθανή εναλλακτική λύση στη προσπάθεια διαφοροποίησης του ευρωπαϊκού ενεργειακού τομέα, ιδίως, καθώς μετά την ενδιάμεση συμφωνία για τον περιορισμό των πυρηνικών δραστηριοτήτων της Τεχεράνης (Νοέμβριος 2013), παρατηρείται τάση περιορισμού των διεθνών κυρώσεων αλλά και άτυπη προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν στο πολεμικό μέτωπο κατά του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ).
Ιράν επιδιώκει να φέρει περισσότερες ξένες εταιρείες στον ενεργειακό του τομέα, ο οποίος, σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία της BP, κατέχει πλέον την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία σε αποθέματα φυσικού αερίου (33,6 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα). Η αστάθεια στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα στο Ιράκ, και οι υπό υλοποίηση αγωγοί TANAP, TAP, IAP, IGB, και ο σχεδιαζόμενος αγωγός IBR, που συναποτελούν τον προτεινόμενο από την ΕΕ «Νότιο Διάδρομο Φυσικού Αερίου», φαίνεται να αυξάνουν τη σημασία της μέσω τουρκικού εδάφους διαδρομή για την διοχέτευση ιρανικού φυσικού αερίου προς τις ευρωπαϊκές αγορές. Όμως, μια παρόμοια απόφαση θα ανακουφίσει το γεωπολιτικό βάρος της ΕΕ όσον αφορά την ενεργειακή της ασφάλεια, ή απλά θα την αντικαταστήσει με μια επιπλέον εξάρτηση από την Τουρκία; Και, αν πραγματικά συμβεί αυτό, ποιός θα μπορούσε να είναι ο ρόλος των υφιστάμενων και προγραμματιζόμενων τερματικών επαναεροποίησης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου;
There is major rivalry driven by hydrocarbon routes going on between the US and Russia in a huge ... more There is major rivalry driven by hydrocarbon routes going on between the US and Russia in a huge area that Zbignew Bzrezinski called “Eurasian Balkans” (5), and regional powers like Iran and Turkey in the Middle East are throwing the dice. But then, from the European point of view, if Iranian and Kurdish natural gas is transported to the EU through Turkey, Brussels faces the risk of finally partially replacing Russia’s politically motivated divide-and-rule hydrocarbon export policy in Europe with Turkey’s overwhelming self-confidence about being a world-class energy hub. Of course, Iran can export natural gas to the EU in the form of LNG, which could reach the prospective Levant basin LNG offshore terminal in Cyprus through the Suez Canal and other similar facilities in Greece and other Mediterranean countries. Israel’s offshore natural gas reserves would then serve as an additional, viable source for EU needs. In my view this would be the best choice for the EU common energy policy, but only if Brussels has the power to stay immune to US and Russian interests.
Το φυσικό αέριο δεν είναι τοξική ουσία όταν καταπωθεί. Εντούτοις, σε ένα εξόχως τεταμένο πολιτικό... more Το φυσικό αέριο δεν είναι τοξική ουσία όταν καταπωθεί. Εντούτοις, σε ένα εξόχως τεταμένο πολιτικό περιβάλλον μπορεί να καταστεί τοξικό και να οδηγήσει σε αύξηση των γεωπολιτικών προκλήσεων σε μια περιοχή που αντιμετωπίζει ήδη σοβαρές προκλήσεις. Σε τέτοια περίπτωση, ενδέχεται να προκαλέσει συγκρούσεις με διεθνή αντίκτυπο.
Προκλητικές ενέργειες στην Ανατολική Μεσόγειο (Α.Μ.) συνδεόμενες με την αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου, μπορεί να οδηγήσουν σε υπονόμευση του υπάρχοντος διαλόγου και να επιδεινώσουν ήδη υπάρχουσες εντάσεις. Μπορεί να απειληθεί η σταθερότητα και ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ήδη ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία, ο οποίος συνδέεται με γεωστρατηγικές φιλοδοξίες μιας σωρείας μεγάλων και μεσαίων δυνάμεων και σχεδιασμούς κυριαρχίας με όχημα υπό διαμόρφωση ενεργειακούς στρατηγικούς διαδρόμους, επιφέρει πλήγμα στην περιφερειακή σταθερότητα.
Η παρούσα ανάλυση βασίζεται στην νέο-ρεαλιστική γεωπολιτική σχολή των Διεθνών Σχέσεων και ευελπιστεί να χύσει άπλετο φως σε ένα γεωπολιτικό παίγνιο που εξελίσσεται μακριά από αλλά και εντός της Συριακής κρίσης και των παραγωγικών δυνατοτήτων της Α.Μ. από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
We are going here to look upon the theoretical, but also realistic question about Turkey future g... more We are going here to look upon the theoretical, but also realistic question about Turkey future geostrategic orientation. More precisely, we are going to discuss on whether Ankara perform in the international arena as a bridge maker between Washington political realism and the EU soft power, or is it going to conduct instead as a new Ottoman nationalist and forge an energy security partnership with Russia and Iran. In fact, this is the question upon which lies the geostrategic equilibrium of the twenty-first century world order.
Conference Papers Volume, 2001
Uploads
Papers by Thrassy Marketos PhD
meeting point of East and West, of North and
South, of the three major monotheistic world
religions included, constitutes in geopolitical
terms a specific subsystem per se. At the
crossroads of three continents, Europe, Asia,
and Africa, the geopolitics of EM does not
involve only regional actors but also actors
placed along antagonistic concentric circles:
the United States, the Russian Federation and
the European Union. The region is also at the
apex of two important geostrategic triangles,
formed in the North and North-East with the
Black Sea and the Caspian Sea, and in the
South and South-East with the Middle East
and the Persian Gulf1
.
From 2008 onwards, the security and political
order in this subsystem, existing since the
onset of the Cold War, collapsed, due to the
deterioration in relations between the USA's
two most capable regional allies, Turkey and
Israel and the continuing fallout of the Arab
Spring. It's been replaced by a widening civil
war in Syria and a geopolitical rivalry among
Turkey, Israel, Cyprus and Greece and
between Western countries and the
emboldened powers of Russia and Iran.
In the meanwhile, the EU-Cyprus-GreeceIsrael
energy cooperation was strengthened by
Europe's interest in the diversification of
routes and sources of gas supplies (EU Second
Strategic Energy Review, 2008) and the
promotion of the Southern Gas Corridor
Strategy (SGC). This strategy, was mostly
triggered by the worsening Russia-Ukraine
relationship in 2006-2009 and the Kremlin's
decision to annex Crimea, legally making part
of Ukraine (early 2014).
In the context of the changing international environment and the common Iranian - EU multi-polar world system geostrategic vision, Iran's role in delivering gas to Europe represents a potential alternative in the diversification of the European energy sector, in particular after the July 2015 agreement to curb Teheran's nuclear activity resulted in the international sanctions relief.
Iran is seeking to bring more foreign companies into its energy sector, which according to recent BP's statistics has risen to the world's first-largest natural gas reserves (33.6 trillion cubic meters). The instability in the Middle East, especially in Iraq and Syria, and the scheduled pipelines of the TANAP, TAP, IAP, IGB and IBR projects, constituting the EU-proposed Southern Gas Corridor, seem to be increasing the significance of the Turkish route for the diversion of Iranian gas to European markets. But will this concept alleviate the energy security geopolitical burden of the EU, or would it just replace it with an over dependence on Turkey? The author suggests an alternative of Iranian (possibly also Kazakh and Turkmen) LNG exported to EU through the Persian Gulf. And, if this is the case, what could be the role of existing and planned regasification terminals in the Eastern Mediterranean region?
This paper aspires to shed light in the ongoing geostrategic battle in the western Eurasian region between United States and Russia for the price of EU and China energy security amidst the redrawing international scenery in the Middle East region.
Keywords: Energy security, European Union, Iran, Russia, Turkey, Azerbaijan, United States, Kurds, Syria, Saudi Arabia, Qatar.
In the context of the changing international environment and the common Iranian - EU multi-polar world system geostrategic vision, Iran's role in delivering gas to Europe represents a potential alternative in the diversification of the European energy sector, in particular after the July 2015 agreement to curb Teheran's nuclear activity resulted in the international sanctions relief.
Iran is seeking to bring more foreign companies into its energy sector, which according to recent BP's statistics has risen to the world's first-largest natural gas reserves (33.6 trillion cubic meters). The instability in the Middle East, especially in Iraq and Syria, and the scheduled pipelines of the TANAP, TAP, IAP, IGB and IBR projects, constituting the EU-proposed Southern Gas Corridor, seem to be increasing the significance of the Turkish route for the diversion of Iranian gas to European markets. But will this concept alleviate the energy security geopolitical burden of the EU, or would it just replace it with an over dependence on Turkey? The author suggests an alternative of Iranian (possibly also Kazakh and Turkmen) LNG exported to EU through the Persian Gulf. And, if this is the case, what could be the role of existing and planned regasification terminals in the Eastern Mediterranean region?
This paper aspires to shed light in the ongoing geostrategic battle in the western Eurasian region between United States and Russia for the price of EU and China energy security amidst the redrawing international scenery in the Middle East region.
Keywords: Energy security, European Union, Iran, Russia, Turkey, Azerbaijan, United States, Kurds, Syria, Saudi Arabia, Qatar.
Καθώς η μάχη μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης στην Ουκρανία αποκτά «ψυχροπολεμικά» χαρακτηριστικά, η ΕΕ έχει αρχίσει να επανεξετάσει τις επιλογές της με στόχο την αποδυνάμωση της σχεδόν μονοπωλιακής θέσης της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου. Εξάλλου, στο πλαίσιο ενός ραγδαίως μεταβαλλόμενου διεθνούς περιβάλλοντος, ο ρόλος του Ιράν στην παροχή φυσικού αερίου προς την Ευρώπη αντιπροσωπεύει μια πιθανή εναλλακτική λύση στη προσπάθεια διαφοροποίησης του ευρωπαϊκού ενεργειακού τομέα, ιδίως, καθώς μετά την ενδιάμεση συμφωνία για τον περιορισμό των πυρηνικών δραστηριοτήτων της Τεχεράνης (Νοέμβριος 2013), παρατηρείται τάση περιορισμού των διεθνών κυρώσεων αλλά και άτυπη προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν στο πολεμικό μέτωπο κατά του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ).
Ιράν επιδιώκει να φέρει περισσότερες ξένες εταιρείες στον ενεργειακό του τομέα, ο οποίος, σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία της BP, κατέχει πλέον την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία σε αποθέματα φυσικού αερίου (33,6 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα). Η αστάθεια στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα στο Ιράκ, και οι υπό υλοποίηση αγωγοί TANAP, TAP, IAP, IGB, και ο σχεδιαζόμενος αγωγός IBR, που συναποτελούν τον προτεινόμενο από την ΕΕ «Νότιο Διάδρομο Φυσικού Αερίου», φαίνεται να αυξάνουν τη σημασία της μέσω τουρκικού εδάφους διαδρομή για την διοχέτευση ιρανικού φυσικού αερίου προς τις ευρωπαϊκές αγορές. Όμως, μια παρόμοια απόφαση θα ανακουφίσει το γεωπολιτικό βάρος της ΕΕ όσον αφορά την ενεργειακή της ασφάλεια, ή απλά θα την αντικαταστήσει με μια επιπλέον εξάρτηση από την Τουρκία; Και, αν πραγματικά συμβεί αυτό, ποιός θα μπορούσε να είναι ο ρόλος των υφιστάμενων και προγραμματιζόμενων τερματικών επαναεροποίησης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου;
Προκλητικές ενέργειες στην Ανατολική Μεσόγειο (Α.Μ.) συνδεόμενες με την αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου, μπορεί να οδηγήσουν σε υπονόμευση του υπάρχοντος διαλόγου και να επιδεινώσουν ήδη υπάρχουσες εντάσεις. Μπορεί να απειληθεί η σταθερότητα και ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ήδη ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία, ο οποίος συνδέεται με γεωστρατηγικές φιλοδοξίες μιας σωρείας μεγάλων και μεσαίων δυνάμεων και σχεδιασμούς κυριαρχίας με όχημα υπό διαμόρφωση ενεργειακούς στρατηγικούς διαδρόμους, επιφέρει πλήγμα στην περιφερειακή σταθερότητα.
Η παρούσα ανάλυση βασίζεται στην νέο-ρεαλιστική γεωπολιτική σχολή των Διεθνών Σχέσεων και ευελπιστεί να χύσει άπλετο φως σε ένα γεωπολιτικό παίγνιο που εξελίσσεται μακριά από αλλά και εντός της Συριακής κρίσης και των παραγωγικών δυνατοτήτων της Α.Μ. από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
meeting point of East and West, of North and
South, of the three major monotheistic world
religions included, constitutes in geopolitical
terms a specific subsystem per se. At the
crossroads of three continents, Europe, Asia,
and Africa, the geopolitics of EM does not
involve only regional actors but also actors
placed along antagonistic concentric circles:
the United States, the Russian Federation and
the European Union. The region is also at the
apex of two important geostrategic triangles,
formed in the North and North-East with the
Black Sea and the Caspian Sea, and in the
South and South-East with the Middle East
and the Persian Gulf1
.
From 2008 onwards, the security and political
order in this subsystem, existing since the
onset of the Cold War, collapsed, due to the
deterioration in relations between the USA's
two most capable regional allies, Turkey and
Israel and the continuing fallout of the Arab
Spring. It's been replaced by a widening civil
war in Syria and a geopolitical rivalry among
Turkey, Israel, Cyprus and Greece and
between Western countries and the
emboldened powers of Russia and Iran.
In the meanwhile, the EU-Cyprus-GreeceIsrael
energy cooperation was strengthened by
Europe's interest in the diversification of
routes and sources of gas supplies (EU Second
Strategic Energy Review, 2008) and the
promotion of the Southern Gas Corridor
Strategy (SGC). This strategy, was mostly
triggered by the worsening Russia-Ukraine
relationship in 2006-2009 and the Kremlin's
decision to annex Crimea, legally making part
of Ukraine (early 2014).
In the context of the changing international environment and the common Iranian - EU multi-polar world system geostrategic vision, Iran's role in delivering gas to Europe represents a potential alternative in the diversification of the European energy sector, in particular after the July 2015 agreement to curb Teheran's nuclear activity resulted in the international sanctions relief.
Iran is seeking to bring more foreign companies into its energy sector, which according to recent BP's statistics has risen to the world's first-largest natural gas reserves (33.6 trillion cubic meters). The instability in the Middle East, especially in Iraq and Syria, and the scheduled pipelines of the TANAP, TAP, IAP, IGB and IBR projects, constituting the EU-proposed Southern Gas Corridor, seem to be increasing the significance of the Turkish route for the diversion of Iranian gas to European markets. But will this concept alleviate the energy security geopolitical burden of the EU, or would it just replace it with an over dependence on Turkey? The author suggests an alternative of Iranian (possibly also Kazakh and Turkmen) LNG exported to EU through the Persian Gulf. And, if this is the case, what could be the role of existing and planned regasification terminals in the Eastern Mediterranean region?
This paper aspires to shed light in the ongoing geostrategic battle in the western Eurasian region between United States and Russia for the price of EU and China energy security amidst the redrawing international scenery in the Middle East region.
Keywords: Energy security, European Union, Iran, Russia, Turkey, Azerbaijan, United States, Kurds, Syria, Saudi Arabia, Qatar.
In the context of the changing international environment and the common Iranian - EU multi-polar world system geostrategic vision, Iran's role in delivering gas to Europe represents a potential alternative in the diversification of the European energy sector, in particular after the July 2015 agreement to curb Teheran's nuclear activity resulted in the international sanctions relief.
Iran is seeking to bring more foreign companies into its energy sector, which according to recent BP's statistics has risen to the world's first-largest natural gas reserves (33.6 trillion cubic meters). The instability in the Middle East, especially in Iraq and Syria, and the scheduled pipelines of the TANAP, TAP, IAP, IGB and IBR projects, constituting the EU-proposed Southern Gas Corridor, seem to be increasing the significance of the Turkish route for the diversion of Iranian gas to European markets. But will this concept alleviate the energy security geopolitical burden of the EU, or would it just replace it with an over dependence on Turkey? The author suggests an alternative of Iranian (possibly also Kazakh and Turkmen) LNG exported to EU through the Persian Gulf. And, if this is the case, what could be the role of existing and planned regasification terminals in the Eastern Mediterranean region?
This paper aspires to shed light in the ongoing geostrategic battle in the western Eurasian region between United States and Russia for the price of EU and China energy security amidst the redrawing international scenery in the Middle East region.
Keywords: Energy security, European Union, Iran, Russia, Turkey, Azerbaijan, United States, Kurds, Syria, Saudi Arabia, Qatar.
Καθώς η μάχη μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης στην Ουκρανία αποκτά «ψυχροπολεμικά» χαρακτηριστικά, η ΕΕ έχει αρχίσει να επανεξετάσει τις επιλογές της με στόχο την αποδυνάμωση της σχεδόν μονοπωλιακής θέσης της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου. Εξάλλου, στο πλαίσιο ενός ραγδαίως μεταβαλλόμενου διεθνούς περιβάλλοντος, ο ρόλος του Ιράν στην παροχή φυσικού αερίου προς την Ευρώπη αντιπροσωπεύει μια πιθανή εναλλακτική λύση στη προσπάθεια διαφοροποίησης του ευρωπαϊκού ενεργειακού τομέα, ιδίως, καθώς μετά την ενδιάμεση συμφωνία για τον περιορισμό των πυρηνικών δραστηριοτήτων της Τεχεράνης (Νοέμβριος 2013), παρατηρείται τάση περιορισμού των διεθνών κυρώσεων αλλά και άτυπη προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν στο πολεμικό μέτωπο κατά του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ).
Ιράν επιδιώκει να φέρει περισσότερες ξένες εταιρείες στον ενεργειακό του τομέα, ο οποίος, σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία της BP, κατέχει πλέον την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία σε αποθέματα φυσικού αερίου (33,6 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα). Η αστάθεια στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα στο Ιράκ, και οι υπό υλοποίηση αγωγοί TANAP, TAP, IAP, IGB, και ο σχεδιαζόμενος αγωγός IBR, που συναποτελούν τον προτεινόμενο από την ΕΕ «Νότιο Διάδρομο Φυσικού Αερίου», φαίνεται να αυξάνουν τη σημασία της μέσω τουρκικού εδάφους διαδρομή για την διοχέτευση ιρανικού φυσικού αερίου προς τις ευρωπαϊκές αγορές. Όμως, μια παρόμοια απόφαση θα ανακουφίσει το γεωπολιτικό βάρος της ΕΕ όσον αφορά την ενεργειακή της ασφάλεια, ή απλά θα την αντικαταστήσει με μια επιπλέον εξάρτηση από την Τουρκία; Και, αν πραγματικά συμβεί αυτό, ποιός θα μπορούσε να είναι ο ρόλος των υφιστάμενων και προγραμματιζόμενων τερματικών επαναεροποίησης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου;
Προκλητικές ενέργειες στην Ανατολική Μεσόγειο (Α.Μ.) συνδεόμενες με την αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου, μπορεί να οδηγήσουν σε υπονόμευση του υπάρχοντος διαλόγου και να επιδεινώσουν ήδη υπάρχουσες εντάσεις. Μπορεί να απειληθεί η σταθερότητα και ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ήδη ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία, ο οποίος συνδέεται με γεωστρατηγικές φιλοδοξίες μιας σωρείας μεγάλων και μεσαίων δυνάμεων και σχεδιασμούς κυριαρχίας με όχημα υπό διαμόρφωση ενεργειακούς στρατηγικούς διαδρόμους, επιφέρει πλήγμα στην περιφερειακή σταθερότητα.
Η παρούσα ανάλυση βασίζεται στην νέο-ρεαλιστική γεωπολιτική σχολή των Διεθνών Σχέσεων και ευελπιστεί να χύσει άπλετο φως σε ένα γεωπολιτικό παίγνιο που εξελίσσεται μακριά από αλλά και εντός της Συριακής κρίσης και των παραγωγικών δυνατοτήτων της Α.Μ. από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.